De dag dat Stadshagen haar onschuld verloor

Stadshagen, de wijk waar spelende peuters het straatbeeld bepalen, vaders op zaterdagmiddag de auto wassen en de grootste ergernis een verkeersknip is. Verguisd door de een wegens die burgerlijkheid, omarmd door de ander omdat het de plek is gezinnen veilig groot te brengen. Maar vanochtend ontwaakten de bewoners van Stadshagen met het idee dat die veiligheid is verdwenen.

De avond ervoor lopen er nog tientallen rechercheurs rond in de Akkerbergstraat, waar Robert Voorhorst die ochtend op een koelbloedige manier om het leven is gebracht. Deur voor deur wordt gevraagd of omstanders iets verdachts hebben gezien. Soms is er tijd voor overleg bij de politie, tussen de speeltoestellen voor de kinderen, stille getuigen van een moord die het gevoel bij de inwoners voor altijd zal beïnvloeden.

Het straatbeeld heeft alleen uiterlijk geen naweeën van de brute liquidatie. Het is er muisstil, de gordijnen bij de familie Voorhorst zijn driekwart gesloten en binnenin is het donker. Een donkerheid die in ieder huis aan de Akkerbergstraat wordt gedeeld.

Veroordeelde drugsdealer
Robert Voorhorst, vader van een autistisch zoontje, was op het oog een typische inwoner van Stadshagen. Hij woonde nog geen jaar in de straat. Het was volgens een van zijn bazen een harde werker, volgens buurtbewoners een vriendelijke man, had een keurig gezinnetje en een hond. Niet zoals dat andere gespuis in de Akkerbergstraat. Vlak bij hem woont een veroordeelde drugsdealer. Het huisnummer scheelt slechts één cijfer, waardoor buurtbewoners en buurtvrienden van Voorhorst onmiddellijk denken dat er bij de dader(s) sprake is geweest van een persoonsverwisseling.

Nare rechtszaak
De antecedenten van Voorhorst lijken ook niet op het criminele circuit te wijzen. Ja, toen hij nog café De Stoof en De Skihut exploiteerde ging hij failliet, had hij een belastingschuld en was er een nare rechtszaak. Maar nu leek hij zijn leven weer op de rit te hebben. Met zijn bedrijf Cooks! detacheerde hij personeel voor de grotere keukens en verhuurde hij zichzelf als kok aan instellingen. Hij werkte al zes maanden in Utrecht, op maandagen, woensdagen en vrijdagen.

‘Kom, we gaan een ijsje kopen’
Voor de bewoners was het gisteren niet te bevatten dat alle kogelhulzen op straat – sommigen telden er 25 – hun leefwereld waren binnengedrongen en dat Robert Voorhorst die avond niet meer zal thuiskomen. Nooit meer zal thuiskomen. Aan het begin van de avond rijdt er een vader met zijn dochter langs de straat. Het meisje vraagt haar papa wat er nu precies is gebeurd bij hun voor de deur. Haar vader blijft stil, hij weet niet goed wat hij moet vertellen. De waarheid? Uiteindelijk probeert hij het. Als hij zijn verhaal heeft vertelt, streelt hij haar over de wang. ‘Kom, we gaan maar een ijsje halen.’

En zo waren er gisteren meer bewoners van Stadshagen die in gesprek gingen met hun zoontjes en dochtertjes. In de buurt van Robert Voorhorst werden de kinderen eerst nog via de achtertuin naar school gebracht, om hen te beschermen voor het straatbeeld dat werd bepaald door politie, camerateams en journalisten.

Worsteling met emoties
Ook op social media uitten veel bewoners van Stadshagen hun worsteling met emoties. Juffen op school van het zoontje van Robert Voorhorst, moeders van kinderen die bevriend waren met het jongetje, oude bekenden van het slachtoffer, oud-bezoekers van De Stoof; iedereen probeerde het nieuws te verwerken. Maar weinigen zullen met hetzelfde gevoel zijn gaan slapen als de dagen, maanden en jaren ervoor.

Vanochtend ontwaakte de Akkerbergstraat weer, in de wetenschap dat het gevoel van veiligheid daar nooit meer zo zou zijn als het was, zeker nu de dader(s) nog vrij rondlopen. Stadshagen is zijn onschuld kwijtgeraakt.