Elise en Iris uit Zwolle helpen Eritrese zusjes tijdens coronacrisis

Tijdens de coronacrisis staan veel vrijwilligers in Zwolle op om een ander te helpen. In een serie artikelen spreken we hen: de stille krachten in de stad die belangeloos voor anderen klaar staan. In deze zesde aflevering: Elise Ouwejan (19) en Iris Gosker (17).

Tekst: Erik Riemens

Elise Ouwejan (19) en Iris Gosker (17) studeren beiden in Ede, waar ze de opleiding social work volgen. Een onderdeel daarvan is het maatjesproject. De twee Zwolse vriendinnen gingen op zoek naar een geschikte invulling en meldden zich vorig jaar bij Hart voor Zwolle.

Vervolgens werden ze gekoppeld aan de zusjes Kisanet (18) en Feruzn (14) uit Eritrea. ‘Die twee wonen met hun ouders, broers en zussen in Zwolle en vormen een groot gezin. ‘Ze zitten allebei in de internationale schakelklas. De oudste is hier nu ongeveer een jaar. Haar zusje zo’n beetje een half jaar.’

‘Eritrea is een heel arm land. Daarom zijn ze naar Nederland gegaan. Ze zochten taalmaatjes en dat zijn we dus. Dat doen we nu sinds oktober. We komen bijna iedere week bij elkaar. Af en toe buiten of bij één van ons thuis’, legt Elise uit.

[perfectpullquote align=”full” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”063B56″ class=”” size=””]‘Bij ons voelden ze zich juist al wel vrij snel gelijkwaardig. Voor hen is dat een enorme verandering en een hele stap.’[/perfectpullquote]

‘We doen dan allerlei taalspelletjes met ze. Soms is dat een speurtocht door Zwolle met allerlei vragen en antwoorden. Een andere keer is dat bijvoorbeeld Memory. Ze spreken wel een beetje Nederlands, maar het is vaak wat onduidelijk’, vult Iris aan. ‘Laatst vroegen ze ons of we hen verbindingswoorden zoals ‘en’ en ‘maar’ wilden leren. Natuurlijk, en dat hebben we toen met ze geoefend.’

Ongelijkheid
‘Dat ze dat zelf aangaven betekent wel iets. In Eritrea is er veel ongelijkheid en een groot verschil tussen arm en rijk. Eigenlijk heb je helemaal geen contact met rijkere mensen, omdat je niet gelijkwaardig bent. Bij ons voelden ze zich juist al wel vrij snel gelijkwaardig. Voor hen is dat een enorme verandering en een hele stap. Dat ze vervolgens zelf aangaven om verbindingswoorden te leren, maakt het nog eens extra bijzonder.’

[perfectpullquote align=”full” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”063B56″ class=”” size=””]‘Ook hebben ze gevraagd of ze van ons allebei een aparte foto mochten hebben. Die gingen ze dan boven hun bed hangen. Dat vonden we heel lief.’[/perfectpullquote]

Naast het leren van de taal, is er natuurlijk ook tijd en ruimte voor de nodige gezelligheid. ‘Toen we ze de eerste keer gingen ontmoeten, waren Kisanet en Feruzn allebei heel erg enthousiast en wilden ze ons elke dag wel opbellen. Ook hebben ze gevraagd of ze van ons allebei een aparte foto mochten hebben. Die gingen ze dan boven hun bed hangen. Dat vonden we heel lief en aandoenlijk, maar we moesten er ook wel een beetje om lachen’, aldus Elise en Iris.

Zelf beleven ze er dus ook de nodige lol aan. ‘Het mooie is dat wat wij doen iets heel kleins is, maar dat het hen heel erg helpt. Je bouwt een hechte band op en soms lijkt het wel of we meer dan maatjes zijn.’

Aanraden
‘Voorlopig gaan we er dan ook mee door. In ieder geval tot de zomervakantie. Daarna moeten we even kijken of het uitkomt met school. We kunnen het echt iedereen aanraden. Nogmaals, het is iets kleins en het kost ons weinig tijd, maar voor Kisanet en Feruzn betekent het heel veel’, zo besluiten de twee Zwolse meiden.