Ziek raadslid Britt Jurgens slaat hard terug

Britt Jurgens (36) stopt vanaf morgen met haar werk als Zwols gemeenteraadslid. Ze kampt onder andere met een ernstige chronische darmziekte. Tijdens haar ziekbed hebben collega-politici uit Zwolle hard naar haar uitgehaald. Ze zou niet echt ziek zijn, alleen maar voor het geld aanblijven, uit rancune handelen en niet op een terrasje mogen zitten. Nu wil ze voor één keer haar verhaal vertellen. ‘Wat de VVD en de PvdA over mij hebben gezegd is wal-ge-lijk. Ik ben gewoon ziek. Mag het?’

We hadden haar voorgesteld ergens in de stad af te spreken, in een rustig café waar ze haar verhaal kon vertellen. We zitten nu bij haar thuis. ‘Dat is veiliger voor me. Ik heb de wc hier dichtbij en weet van tevoren niet hoe ik me voel.’ Ze laat een van haar morfinepleisters zien die de pijn in haar lichaam moet bestrijden. ‘Nu is het 12,5 milligram, maar het was 100 milligram. Die dosering schrijven ze voor in de palliatieve zorg, als mensen in een stervensfase zitten.’

Het geeft aan door wat voor een zware periode Britt Jurgens de laatste twee jaar is gegaan. Haar lichaam was kapot, maar niemand wist precies wat er aan de hand was. Ze kampt onder andere met een ernstige chronische darmziekte en ondergaat momenteel onderzoeken naar een systeemziekte die ook andere organen in haar lichaam aantasten. Ze is net terug van het AMC in Amsterdam, want de specialisten in Isala wisten het ook niet meer, terwijl de pijn bleef. ‘Ik ben zo’n vijftig keer naar het ziekenhuis geweest, ben in totaal zo’n dertig dagen opgenomen geweest. Ik heb drie maanden thuis op bed gelegen en had moeite met lopen. Ik moest de thuishulp een sleutel geven, omdat ik de deur niet open kon doen.’

‘De PvdA heeft nota bene zelf een ziek raadslid dat al een aantal keer is vervangen. Die fietst ook gewoon door Zwolle heen. Het is zó hypocriet.’

Een paar maanden geleden kwam de JOVD, de jongerenorganisatie van de VVD, met een persbericht. Ze wilden dat Jurgens haar raadszetel zou opgeven, want ze was volgens hen te weinig in het gemeentehuis te vinden. In de weken daarvoor lekten Zwolse politici al het verhaal over haar naar de media, ook naar ZwolleNu, terwijl niemand wist wat er echt met Jurgens aan de hand was. De Stentor volgde het spoor van de JOVD en schreef een serie keiharde artikelen over haar, met hele en halve onwaarheden.

In een van die verhalen reageerden ook collega-politici uit Zwolle op Jurgens. VVD-fractievoorzitter Aly van der Vegte zei: ‘Mevrouw Jurgens zal mogelijk uit rancune haar zetel niet willen opgeven of ze wil de maandelijkse raadsvergoeding niet kwijt. Of wellicht beide.’ PvdA-fractievoorzitter Eefke Meijerink insinueerde zelfs dat Jurgens niet echt ziek zou zijn, nadat ze haar met een vriendin op een terrasje zag zitten. Ze zei: ‘Je hebt allerlei vormen van ziek zijn en wellicht helpt het bij je genezingsproces als je met een vriendin op een terrasje zit. Maar als je je raadswerk niet kunt doen en wel aanwezig bent bij festiviteiten, dan vind ik dat dat niet kan.’

De opmerkingen kwamen hard aan bij de zieke Jurgens. ‘Dat verhaal van de JOVD is natuurlijk aangemoedigd door de Zwolse VVD. Van der Vegte heeft zelfs bij mij aan het ziekenhuisbed gezeten, ze wist hoe ik eraan toe was. Wat ze daarna over mij heeft gezegd is wal-ge-lijk. Net als de opmerkingen van Meijerink (PvdA). Zij hebben nota bene zelf een ziek raadslid dat al een aantal keer is vervangen. Die fietst ook gewoon door Zwolle heen. Het is zó hypocriet.’

‘Nu ik zelf chronisch ziek ben, is me duidelijk geworden hoe sommigen daarop reageren.’

De kritiek op haar heeft Jurgens wel aan het denken gezet. Want hoe kunnen mensen dit beweren? ‘Nu ik zelf chronisch ziek ben, is me duidelijk geworden hoe sommigen daarop reageren. Als Eefke Meijerink door de stad loopt en mij ziet zitten op een terrasje zegt ze: belachelijk die Jurgens, ga eens aan het werk. Maar ze kennen de werkelijkheid niet en hebben ook geen enkele moeite gedaan om die aan mij te vragen. Want twee uur later lig ik alweer uitgeput op bed, zit ik onder de morfine, ik heb constant pijn. Ik kan nét een paar uur op een terrasje zitten. Mag het misschien? En dan uitgerekend de PvdA, die zegt dat ze voor de sociaal zwakkeren op wil komen, zegt dan zulke dingen over je.’

Ze heeft zich verdiept in de manier waarop chronisch zieken worden behandeld in Nederland. ‘Dat is écht een probleem. Mensen zien je ziekte van de buitenkant niet en denken: ach, ga toch eens wat doen. Maar daaronder zit heel veel verborgen leed, zoals bij mij. Van politici en collega’s verwacht je juist dat zij zich wel kunnen verplaatsen in een ander of op z’n minst hun commentaar niet met de media delen. Maar dat is in Zwolle blijkbaar te veel gevraagd. Ik ben daar heel verdrietig van geworden.’

‘De aanval van de JOVD is natuurlijk aangemoedigd door de VVD, terwijl zij mij zelfs in het ziekenhuis hebben bezocht. Ze wisten hoe ernstig ziek ik was.’

Er volgden nog meer artikelen, waarin Jurgens werd afgeschilderd als een paria. In een daarvan stond dat ze een geheime Facebook-pagina had aangemaakt om vakantiefoto’s te delen, zodat niemand kon zien dat ze op een terrasje zat. Jurgens is stiekem op vakantie tijdens haar ziekteverlof, stond er bij het verhaal. ‘Een pertinente leugen. Ik heb de vakantie gewoon gemeld aan de griffie. En het mag ook gewoon, die vakantie was nota bene op advies van een arts.’

In een ander verhaal in de Stentor stond dat elk woord dat Jurgens heeft uitgesproken de burgers 113 euro heeft gekost. Het zou gaan om 238 woorden. De werkelijkheid ligt anders. Volgens officiële cijfers van de griffie was haar opkomstpercentage tijdens haar raadsperiode bijna 60 procent (’terwijl ik al bijna twee jaar ziek ben’) en sprak ze – na het terugzien van de opnames van de gemeenteraad – véél meer woorden uit dan werd beweerd in het artikel. Jurgens: ‘Het is allemaal makkelijk scoren over mijn rug.’

Al voor de zomer heeft ze besloten na te denken of ze de komende twee jaar in de raad kan blijven zitten. ‘De fractievoorzitters heb ik daar ook schriftelijk van op de hoogte gesteld. Ik wil zó graag, maar mijn gezondheid laat het niet toe. Door alle commotie is mijn ziektebeeld erger geworden, ik zie mezelf de komende maanden niet meer naar een opkomstpercentage van 70 procent groeien. Dan moet je ermee stoppen, hoe ontzettend jammer ik dat ook vind. Maar mijn gezondheid is het belangrijkste. Niet geld of rancune, zoals anderen beweren.’