PEC Zwolle is een Zwitserland geworden (en dat belooft weinig goeds)
Met bijna een kwart van de competitie achter de rug blijft PEC Zwolle na de 0-1 nederlaag tegen sc Heerenveen zaterdagavond de troosteloze hekkensluiter in de Eredivisie. Nog erger: er zijn geen aanknopingspunten meer. De oorzaak? PEC Zwolle is een Zwitserland geworden.
Vlak voor het sluiten van de transfermarkt haalde PEC Zwolle nog een rits aan spelers binnen die het zwalkende elftal van Art Langeler en Dwight Lodeweges een impuls moesten geven. Toen de deadline was verstreken keken spelers en staf eens rond in de kleedkamer en zagen dat er niet één versterking was binnen gehengeld die op basis van statistieken ook daadwerkelijk een substantieel aantal doelpunten kan maken.
En dus voetbalt PEC Zwolle vaak negentig minuten mee, ook zaterdagavond tegen sc Heerenveen, maar weet het niet te scoren. Ja, Bram van Polen, maar die schoot in eigen doel. Om de malaise helemaal weer te geven was het invaller Ryan Koolwijk die in de slotfase het veld werd ingebracht om nog iets te forceren. Koolwijk maakte vorig seizoen in 34 wedstrijden bij Almere City liefst één doelpunt.
(tekst loopt door onder foto)
In de uitzwaaiwedstrijd van voorzitter Adriaan Visser – hij houdt het na twaalf jaar voor gezien – is de vraag gerechtvaardigd: wie is verantwoordelijk voor een elftal dat compleet in disbalans is en waar er niemand is die het maken van een doelpunt als specialiteit heeft? Visser gaat die vraag niet beantwoorden, maar waarom hebben Langeler en Lodeweges niet aan de bel getrokken toen technisch manager Mike Willems steeds op het verkeerde spoor zat? Waarom roept niemand het scoutingsapparaat, dat de laatste jaren niets heeft gepresteerd, ter verantwoording?
PEC Zwolle is een organisatie geworden waar veel werknemers met invloed elkaar kennen (vaak zelfs van vroeger), elkaar niet de waarheid durven zeggen en waar het belangrijkste van een voetbalclub – het scouten en aantrekken van goede spelers – wordt overgelaten aan een beginnend manager zonder substantieel netwerk. PEC Zwolle is een organisatie geworden waar het niet meer knettert, maar iedereen graag in de status-quo blijft zitten. Dan word je een soort Zwitserland. Nooit oorlogen of strijd gevoerd, maar het enige wat zij ooit hebben uitgevonden is de koekoeksklok.
Hoe is het toch mogelijk dat in de organisatiestructuur van de club een van de belangrijke sponsors (Meine Breemhaar) óók voorzitter is van het stichtingsbestuur dat vergaande macht heeft op de bedrijfsvoering? De sponsor heeft zo bijvoorbeeld een stem in het aannemen en ontslaan van de directie. Een sponsor!
Nu wordt Han Brouwers de tijdelijk directeur, totdat die zoektocht na zeven maanden een keer is afgerond. Brouwers was zelf lid van de raad van commissarissen die juist de directie moet controleren. Wie van zijn oude commissarissen zullen Brouwers ter verantwoording roepen als hij een misstap maakt?
(tekst loopt door onder foto)
Kijk naar de posities in de club, naar de mensen op belangrijke plaatsen. Velen zitten er al járen, Art en Dwight kennen elkaar, Mike en Art gaan ook al lang terug, het scoutingsapparaat idem dito. En zeg nu zelf: zou u uw jarenlange vrienden of familie ter verantwoording roepen als u samen zou werken? Of erger nog: de deur wijzen?
Het resultaat staat op teletekst-pagina 819: 8 gespeeld, 7x verloren, twee doelpunten gemaakt. Helmond Sport-uit wacht volgend jaar. En in Helmond ligt daar niemand wakker van.
Toenmalig FC Groningen-directeur Hans Nijland lag een dag na de degradatie in 1998 huilend bij het faxapparaat waar alle opzeggingen van sponsors binnen kwamen. Later vertelde hij dat degradatie het beste was wat de club kon overkomen, omdat ze weer konden opbouwen. Die kant lijkt het ook met PEC Zwolle op te gaan.
