‘Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn’

Dianne van der Spoel is geboren Zwollenaar, maar woont al dertig jaar in Milaan. Ze bericht over de situatie in de stad die nu in lockdown zit. En die stemt niet vrolijk. ‘In Bergamo sterven er zo veel mensen dat familie soms niet eens weet waar ze begraven liggen.’

– Wat is de situatie in Milaan?

‘Het is een heel moeilijke en onzekere situatie in Milaan. De ziekenhuizen kunnen het niet meer aan. Hierbij gaat het voornamelijk om ic-plekken waar patiënten beademd moeten worden. Velen worden dan ook overgeplaatst buiten Milaan. Bovendien, mocht je ziek worden dan word je ook een beetje aan je lot overgelaten, omdat alle artsen in de ziekenhuizen worden ingezet. Dus als je 112 belt is het niet zo dat ze direct op je stoep staan. Veel patiënten worden dus ook te laat opgenomen.
De lockdown was noodzakelijk om het aantal besmettingen in te dammen, omdat er een schrijnend tekort aan bedden is en omdat het hele systeem het niet meer aankan. Artsen en verpleging draaien overuren. Over een aantal dagen zouden er in het oude beursgebouw 400 bedden – dus een hele IC afdeling – beschikbaar moeten zijn door middel van donaties die dagelijks binnenkomen van welgestelde Italianen en de gewone man.
In de omgeving van Bergamo overlijden dagelijks zoveel mensen dat de familie vaak niet eens weet waar ze begraven liggen! Dus het is echt wel meer dan een gewoon griepje en ipv besmet raken kun je het beter ontlopen indien mogelijk.’

– Wat betekent de lockdown voor jou en jouw gezin? Wat mag wel en wat mag niet?

‘Mijn kinderen (10 en 13 jaar) gaan al 3 weken niet naar school. Wij wonen in hartje centrum in een appartement. Comfortabel huis, maar zonder tuin. Zij zijn die weken vrijwel niet buiten geweest. Alleen op het balkon. Ze hebben iedere dag online lessen en moeten zich zien te vermaken. Ze zien geen vriendjes, geen sportactiviteiten, helemaal niets. Mijn man kan gelukkig vanuit huis werken, en ik zorg voor mijn gezin en kom dus alleen buiten voor de supermarkt en apotheek. De eerste week mochten we nog wel even een ijsje eten of naar buiten. Nu dus echt niet meer.
Sinds gisteren hebben ze besloten de mensen via hun gsm te achterhalen mochten zij zich bevinden op plekken waar ze niets te zoeken hebben. Er zijn toch nog te veel mensen onnodig buiten. Boodschappen halen mag alleen in de dichtstbijzijnde supermarkt. In je eentje. Je huisdier mag je uitlaten bij je flat beneden. Alles is gesloten.’

– Hoe heeft de situatie jullie zelf en jullie sociale omgeving getroffen?

‘Ons sociale leven ligt al 3 weken stil. Maar dat is het ergste niet. De financiële gevolgen die deze situatie heeft op de Italiaanse gezinnen is waanzinnig. Mensen zijn bang, ook omdat deze situatie nog lang gaat duren. Een paar weken is te overbruggen, een paar maanden, waar we het over hebben, wordt lastiger.’

– Er wordt gezegd dat het vooral ouderen treft. Is dat zo of ken jij ook jongeren in jouw omgeving in een kritieke situatie?

‘Helaas is de situatie nu zo dat het de eerste weken voornamelijk oudere mensen trof. Helaas worden er in de laatste 10 dagen steeds meer jonge mensen behandeld, óók op de IC! Mijn zwager heeft het virus helaas ook opgelopen, hij is 55 jaar. Voordat de totale lockdown vorige week begon, waren er hier helaas ook nog veel (jonge) mensen die met hun gewone sociale leven doorgingen. Voornamelijk kinderen en tieners zijn grote besmettingsbronnen. Ook al zijn ze zelf niet ziek. Dus geen speeltuin, niet met vriendjes spelen en zeker niet naar opa en oma en geen oppas regelen. Té riskant.’

– Wat vind jij van de aanpak van Nederland, met jouw ervaringen in Italië in het achterhoofd?

‘Ongelofelijk voorzichtig, niet erg duidelijk. Horeca wel dicht, maar kapperszaken open? Het is in ieder geval niet waterdicht. De Nederlandse regering heeft veel te laat van zich laten horen en het RIVM is veel te oppervlakkig geweest. Nederland heeft ruim drie weken de kans gekregen om maatregelen te nemen in plaats van het vingertje naar Italië te wijzen en te zeggen: wat een paniekzaaierij en overdreven gedoe.
Het weekend van de 22e, toen Nederlanders terugkwamen van de skivakantie en er hier voor het eerst de coronavirus was uitgebroken, hadden ze een ieder zelfisolatie moeten opleggen, met of zonder symptomen. Dit zou in principe de verantwoordelijkheid van een ieder die hier in Noord-Italië was geweest moeten zijn. Voor zover ik weet zijn de eerste coronavirus-gevallen allemaal terug te leiden naar mensen die hier zijn geweest.
Van vrienden die in Noord-Italië zijn wezen skiën weet ik dat ze uit voorzorg, omdat ze verkouden waren, de GGD en huisartsenpraktijk hebben gebeld. Ze werden van het kastje naar de muur gestuurd.
Ik heb heel veel artikelen gelezen van vakantiegangers en scholieren die ondanks alle waarschuwingen toch naar Italië zijn gekomen. Niet te geloven, zó naïef! Voor de Nederlanders was het allemaal een ver-van-mijn-bedshow.’

– Wat zou jij Nederlanders/Zwollenaren willen meegeven gezien jouw ervaringen in Milaan?

‘Hou je alsjeblieft aan de regels. Heb je eigen leven lief, maar ook dat van je medemens. Ons leven zal na deze ervaring nooit meer hetzelfde zijn. Pluk de dag en waardeer de kleine dingen die ooit zo gewoon waren en leken. Want het leven kan zo van het ene op het ander moment veranderen zonder dat wij daar zelf grip op hebben. Ik hoop snel weer naar Zwolle te kunnen komen om bij mijn familie te zijn.’